สืบเนื่องจากกระทู้นี้ครับ
http://www.thaidphoto.com/forums/showthread.php?t=49429
สมัยหนึ่ง กลุ่มเพื่อนๆผมไปเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้า นำของเล่นไปให้ด้วย ดูเค้ามีความสุขดี ...
แต่พอตอนจะกลับ พวกเค้ายืนดูพวกเราแล้วเค้าก็ร้องไห้กัน...ทำเอาผมและเพื่อนอดร้องไห้ด้วยไม่ได้ ทั้งที่ไม่ได้เป็นญาติกัน เป็นแค่คนที่ผ่านมาในชีวิตช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันบอกไม่ถูกนะครับ น้ำตามันไหลออกมาเอง...
เด็กๆบางคน มองเราด้วยสายตาที่เหมือนจะขอร้องว่า...
อยู่ต่ออีกนิดได้ไหม อย่าทิ้งหนูไปได้ไหม เด็กบางคนเล็กยังมาก ร้องไห้สะอื้นแล้วก็เอาศีรษะโขกพื้น คล้ายกับน้อยเนื้อต่ำใจในชีวิต
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่น้ำตาคลอ พูดอะไรไปเธอก็คงไม่เข้าใจเพราะยังเล็กอยู่มากจริงๆ ได้แต่ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาพร้อมทั้งคิดไปว่า...
หนูจ๋า แม้ว่าโอกาสอาจจะมีไม่มากเท่าคนอื่น แม้ว่าจะมีบางคนทอดทิ้งไม่ต้องการเธอ แต่โลกไม่ได้ร้ายไปซะทุกอย่างหรอกนะ ซักวันต้องมีวันของเรา
หน้าตาของหนูๆเหล่านั้น ผมจำได้เลือนลางเต็มทีแต่สายตาแบบนั้นผมไม่มีวันลืม
ไปทำบุญกันซักทริปใหมครับ ช่วยเด็กที่เค้ามีโอกาสน้อยกว่าเรา ไม่มีกล้องราคาแพงเล่น ไม่มีคอมพิวเตอร์สุดหรู ไม่มีเงินไปนั่งกินที่ดีๆ แต่ที่แน่ๆ เค้าคือส่วนหนึ่งในสังคมเราครับ...
ไปกันซักทริปที่ไหนก็ได้ ช่วยเหลือกันตามอัตภาพของเรา แม้จะไม่มากมายขนาดพลิกฟ้าเปลี่ยนแผ่นดิน แต่อย่างน้อยหยดน้ำน้อยๆที่เราหยิบยื่นให้ ก็คล้ายกับจะต่อเติมส่วนที่หายไปของเขาได้บ้าง...
เธอๆชาวไทยดีจ๋า ฉันอยากจะบอกเธอว่า..
เราไปทำบุญกันไหม...
Bookmarks